Էմիլի Դիքինսոն / Emily Dickinson

Հաղթանակը ուշ է գալիս

Հաղթանակը ուշ է գալիս,
Դիպչում սառող շուրթերին.
Ցրտահարված արդեն-
Անզգա.
Ինչքան քաղցր կլիներ այն,
Կաթիլը միայն.
Ժլա՞տ էր այդքան Աստված:
Բարձր է նրա սեղանը մեզ համար-
Ոտնաթաթերի վրա էլ՝ անհաս:
Փշրանքը փոքր բերանների համար է,
Շիկահավերի համար՝ կեռասը,
Արծիվներին խեղդում է ոսկի նախաճաշը:
Աստված ճնճղուկներին է հավատարիմ,
Որ քիչ սեր ունեն- քաղցել գիտեն:

Սիրտ իմ: Մոռանանք նրան

Սի՛րտ իմ: Մոռանանք նրան.
Դու և այս գիշերը:
Դու ջերմությունը նրա մոռացի՛ր,
Ես մոռանամ լույսերը:

Հենց մոռանաս, ասա՛,
Ես էլ սկսեմ:
Շտապի՛ր, քանի հապաղում ես,
Ես նրան եմ հիշում:

Գնալ երկինք

Գնալ երկինք
Չգիտեմ՝ երբ,
Աղոթել. մի՛ հարցրու
Չեմ կարող ասել
Քեզ՝ ինչպես:
Գնալ երկինք 
Աղոտ է հնչում,
Բայց պետք է գնալ,
Ինչպես հոտն է բերում տուն
Հովիվը երեկոյան:

Երևի դու էլ ես գնում,
Ով գիտե՞:
Թե շուտ հասնես ինձնից
Մի փոքր տեղ պահիր
Այն երկուսի կողքում, ում կորցրեցի:
Սովորական մի <<շոր>> հերիք է ինձ,
Ու մի փոքրիկ <<պսակ>>.
Երբ տուն ենք մտնում մենք
Պետք չէ շքեղ հագուկապ:

Լավ է՝ չեմ հավատում,
Թե չէ շունչս կփչեր:
Ուզում եմ մի քիչ էլ
Այս զարմանալի երկիրն նայել:
Լավ է՝ նրանց ում
Այն օրը աշնան
Թողեցի հողին ու էլ չգտա-
Հավատում էին:

Ով չի գտել երկինք ցածում

Ով չի գտել երկինք ցածում-
Կձախողի նաև բարձրում.-
Ուր տեղավորվում ենք մենք,
Հրեշտակներն այնտեղ տուն են վարձում:

Սերն է կյանքից առաջ

Սերն է- կյանքից առաջ-
Մահից հետո-
Սկիզբն արարման,
Ցուցանմուշը հողի:

Ես ժամանակ չուենմ ատելու

Ես ժամանակ չունեմ ատելու,
Քանզի 
Գերեզմանը պիտի ինձ ծածկի-
Կյանքը երկար չէ այնքան,
Որ թշնամանքով 
Լցնենք այն:

Ժամանակ էլ չունեմ սիրելու,
Բայց քանզի 
Մի բան պետք է անել-
Սերն է այն, որին 
Կարող եմ
Ծառայել:

Ասում են. <<Ժամանակն է բուժում>>

Ասում են. <<Ժամանակն է բուժում>>-
Չի՛ բուժում ժամանակը,
Իրականում տառապանքն է ուժեղանում-
Ինչպես տարեցտարի՝ ջլերը:

Փորձություն է ժամանակը,
Ոչ թե՝ դարման,
Թե այդպես է, ասա՝
Հիվանդություն չկա:

Ամա՞ռ եք սիրում

Ամա՞ռ եք սիրում: Խնդրե՛մ:
Համեմունքնե՞ր: Այստեղից, ահա, առե՛ք.
Հիվա՞նդ եք: Հատապտուղներ ունենք ջերմի համար.
Հոգնա՞ծ եք: Արձակուրդներ կան.
Շվարա՞ծ եք: Խռովքին մանուշակագույն մի՛ տվեք.
Բանտո՞ւմ եք: Մենք կբերենք ձեզ վարդեր.
Ուշաթափվե՞լ եք: Օդ կներարկենք.
Մահվան դեմ նույնիսկ դեղ ունենք կախարդական:
Ի՞նչ եք ուզում սը՛ր:

Մեծ Փողոցները

Մեծ փողոցները տանում էին այնտեղ,
Որտեղ լռություն էր շուրջը համակ,
Ուր ո՛չ հիշատակ կար, ո՛չ մեղք,
Ո՛չ տիեզերք, ո՛չ օրենք:

Ժամն առավոտ էր, իսկ հեռվում
Զանգերն էին գիշերվա ղողանջում,
Բայց դարն ակունք չուներ այնտեղ-
Ժամանակն էր ցնդել:

Ես մահացա գեղցկության համար

Ես մահացա գեղեցկության համար.
Հազիվ էի գրեզմանիս մեջ հարմարվել,
Երբ մեկը, կողքիս գրեզմանից,
Որ ճշմարտության համար էր մահացել

Հարցրեց կամաց. <<Ի՞նչի մեռար>>:
<<Գեղեցկության համար>>:
<<Ես էլ՝ ճշմարտության,
եղբայրներ ենք>>-ասաց:

Խոսեցինք մենք ինչպես
Գիշերն հանդիպած հարազատներ-
Մինչ մամուռը մեր շուրթերին հասավ
Եվ ծածկեց անունները մեր:

թարգմանությունը՝ Հրեմինե Նվասարդյանի