Էմիլի Դիքինսոն / Emily Dickinson

Հաղթանակը ուշ է գալիս

Հաղթանակը ուշ է գալիս,

Դիպչում սառող շուրթերին.

Ցրտահարված արդեն-

Անզգա.

Ինչքան քաղցր կլիներ այն,

Կաթիլը միայն.

Ժլա՞տ էր այդքան Աստված:

Բարձր է նրա սեղանը մեզ համար-

Ոտնաթաթերի վրա էլ՝ անհաս:

Փշրանքը փոքր բերանների համար է,

Շիկահավերի համար՝ կեռասը,

Արծիվներին խեղդում է ոսկի նախաճաշը:

Աստված ճնճղուկներին է հավատարիմ,

Որ քիչ սեր ունեն- քաղցել գիտեն:

Սիրտ իմ: Մոռանանք նրան

Սի՛րտ իմ: Մոռանանք նրան.

Դու և այս գիշերը:

Դու ջերմությունը նրա մոռացի՛ր,

Ես մոռանամ լույսերը:

Հենց մոռանաս, ասա՛,

Ես էլ սկսեմ:

Շտապի՛ր, քանի հապաղում ես,

Ես նրան եմ հիշում:

Գնալ երկինք

Գնալ երկինք

Չգիտեմ՝ երբ,

Աղոթել. մի՛ հարցրու

Չեմ կարող ասել

Քեզ՝ ինչպես:

Գնալ երկինք 

Աղոտ է հնչում,

Բայց պետք է գնալ,

Ինչպես հոտն է բերում տուն

Հովիվը երեկոյան:

Երևի դու էլ ես գնում,

Ով գիտե՞:

Թե շուտ հասնես ինձնից

Մի փոքր տեղ պահիր

Այն երկուսի կողքում, ում կորցրեցի:

Սովորական մի <<շոր>> հերիք է ինձ,

Ու մի փոքրիկ <<պսակ>>.

Երբ տուն ենք մտնում մենք

Պետք չէ շքեղ հագուկապ:

Լավ է՝ չեմ հավատում,

Թե չէ շունչս կփչեր:

Ուզում եմ մի քիչ էլ

Այս զարմանալի երկիրն նայել:

Լավ է՝ նրանց ում

Այն օրը աշնան

Թողեցի հողին ու էլ չգտա-

Հավատում էին:

Ով չի գտել երկինք ցածում

Ով չի գտել երկինք ցածում-

Կձախողի նաև բարձրում.-

Ուր տեղավորվում ենք մենք,

Հրեշտակներն այնտեղ տուն են վարձում:

Սերն է կյանքից առաջ

Սերն է- կյանքից առաջ-

Մահից հետո-

Սկիզբն արարման,

Ցուցանմուշը հողի:

Ես ժամանակ չուենմ ատելու

Ես ժամանակ չունեմ ատելու,

Քանզի 

Գերեզմանը պիտի ինձ ծածկի-

Կյանքը երկար չէ այնքան,

Որ թշնամանքով 

Լցնենք այն:

Ժամանակ էլ չունեմ սիրելու,

Բայց քանզի 

Մի բան պետք է անել-

Սերն է այն, որին 

Կարող եմ

Ծառայել:

Ասում են. <<Ժամանակն է բուժում>>

Ասում են. <<Ժամանակն է բուժում>>-

Չի՛ բուժում ժամանակը,

Իրականում տառապանքն է ուժեղանում-

Ինչպես տարեցտարի՝ ջլերը:

Փորձություն է ժամանակը,

Ոչ թե՝ դարման,

Թե այդպես է, ասա՝

Հիվանդություն չկա:

Ամա՞ռ եք սիրում

Ամա՞ռ եք սիրում: Խնդրե՛մ:

Համեմունքնե՞ր: Այստեղից, ահա, առե՛ք.

Հիվա՞նդ եք: Հատապտուղներ ունենք ջերմի համար.

Հոգնա՞ծ եք: Արձակուրդներ կան.

Շվարա՞ծ եք: Խռովքին մանուշակագույն մի՛ տվեք.

Բանտո՞ւմ եք: Մենք կբերենք ձեզ վարդեր.

Ուշաթափվե՞լ եք: Օդ կներարկենք.

Մահվան դեմ նույնիսկ դեղ ունենք կախարդական:

Ի՞նչ եք ուզում սը՛ր:

Մեծ Փողոցները

Մեծ փողոցները տանում էին այնտեղ,

Որտեղ լռություն էր շուրջը համակ,

Ուր ո՛չ հիշատակ կար, ո՛չ մեղք,

Ո՛չ տիեզերք, ո՛չ օրենք:

Ժամն առավոտ էր, իսկ հեռվում

Զանգերն էին գիշերվա ղողանջում,

Բայց դարն ակունք չուներ այնտեղ-

Ժամանակն էր ցնդել:

Ես մահացա գեղցկության համար

Ես մահացա գեղեցկության համար.

Հազիվ էի գրեզմանիս մեջ հարմարվել,

Երբ մեկը, կողքիս գրեզմանից,

Որ ճշմարտության համար էր մահացել

Հարցրեց կամաց. <<Ի՞նչի մեռար>>:

<<Գեղեցկության համար>>:

<<Ես էլ՝ ճշմարտության,

եղբայրներ ենք>>-ասաց:

Խոսեցինք մենք ինչպես

Գիշերն հանդիպած հարազատներ-

Մինչ մամուռը մեր շուրթերին հասավ

Եվ ծածկեց անունները մեր:

թարգմանությունը՝ Հրեմինե Նվասարդյանի

կրադալ այլ բանաստեղծություններ Էմիլի Դիկինսոնից