***
Խղճմտանքին
օտար է, ինչպես բողոք,
ինչպես մեխ՝
խուլ է բառերի առաջ,
սառն է՝ ասես
առևտրական եմ,
որ ոսկոր է
ծախում ամենքին:
Պատմության
պես օտար է ժամանակին,
մոտ է մեզ՝
ինպես ծիածանի
շարֆը՝ երեխային,
ինչպես դամբանի
մեջ՝ փակ աչքեր:
Դեղին խազեր
մայրամուտի…
Չի շարժվի
պարուհին,
երբ ծաղիկների
Հայտնությունը
ցնցի կրակները
թիթեռի:
***
Հոգին ընտրում
է իր Հասարակությունը
և փակում
է դռները բոլոր,
և նրա Աստվածային
Միության մեջ
չի մտնի
և որ ոք:
Իզուր կսպասի
կառքը
նեղ դարպասի
մոտ,
իզուր կխոնարհեն
գլուխները
թագավորները
բոլոր:
Եվ երբեմն
ողջ ազգից
նախընտրությունը
կտա մի հոգու,
և կփակվի
փականն ուշադրության՝
ծանր, ինչպես
գրանիտ:
***
Երբ ես լսում
եմ փախուստի մասին,
Սիրտս խփում
է ուժգին,
Հանկարծ,
ինչպես հույս,
Թևեր են
աճում մեջքիս:
Երբ լսում
եմ ապստամբները
Քանդել են
պատերը բանտի,
Երեխայի
պես ցնցում եմ փականքը,
Եվ նորից՝
անհնար է փախչել:
***
Բնակվում
եմ Հավանականության մեջ,
Որ ավելին
է, քան Արձակը,
Ավելի շատ
են պատուհանները,
Որ գերազանց
են դռներից:
Սենյակներ՝
մայրիների մնան բարձր,
Որոնց չի
տեսնում ոչ մի աչք,
Եվ հավերժական
մի տանիք,
Որ շեղվել
է կարծես Երկնքում:
Այցելուներն
ամենաազնիվ
Բնակեցնելու
համար այդ տունը-
Լայն տարածած
նեղ ձեռքերս՝
Դառնում
են Հավաքական Դրախտ:
երկարամյա բացակայությունից հետո…
(հատված)
Ես սայթաքեցի
ջղերիս վրա,
զննեցի պատուհանը՝
ծայրեծայր,
և լռությունը՝
ինչպես օվկիանոս,
փշուր-փշուր
եղավ քունքիս մոտ:
Թարգմանությունը՝ Արտեմ Հարությունյան
