է.-ի հետ խաղալիս

թափանցիկ մատդ՝ լույսի շերտ, որ իջնում է դեմքիս վրայով,

ու ճիչդ պայթում է օդում իբրև հրավառություն,

արյան փոթորիկներ են, մոխիր ու ոսկոր, և մեջքս բացվում է քո վրա անձևանոցի պես,

այն կպաշտպանի քեզ ու փուլ կգա,

ես հպվում եմ քո վարդագույն կոպին, ու աչքդ բացում է իր թավշե ծաղկաթերթերը,

ես հող եմ քեզ համար, որ փաղաքշեմ արմատներդ իմ խոնավ երազներով

դու կլինես 18 տարեկան ու միայնակ, դու կսիրես պատուհանագոգից թափվող լռությունը,

ու մայրամուտին երակներիդ միջով հարշք տղաներ կվազեն, իսկը՝ հերակլեսներ ու դավիթներ,

և ի՞նչ հրեշտակներ կքնեն թեյիդ բաժակում,

ի՞նչ թռչուն կնստի ցուցամատիդ բարակ ճյուղին,

ո՞ւմ ուսին կհենես մղձավանջներից փոշոտված ճակատդ,

երբ ես կծկված կլինեմ մի ինչ-որ լճի ցուրտ որովայնում

ափդ՝ ափիս, քո ձկնային շնչառությունն ինձ ստիպում է մամռակալել,

մի նայիր իմ ավերվածությանը, մաշկիցս խաղաղության դրոշակներ մի կտրտիր,

ժամանակը նավ էր, որ վերցրեց ինձ մի անգամ, ու հիմա ամեն օր հեռացնում է քեզանից

քեզ պատմել եմ փայտե ձկան մասին, որ գոնե մի անգամ խորտակնել էր երազում,

դա իմ հստակ մակերերն է, որ քանդում է ուրվագծերը իր, և իմ աչքը՝ դատարկ անդունդ,

բայց ճիշտ է նաև այն, որ ինքնամոռաց սիրահարված եմ,

որպես գթություն, բոլորի վրա միապաղաղ թափվող մահվան կաթիլներին,

պստո, ես արդեն գինտեմ, որ տարին՝ սպի ու ցուրտը հաստ կեղև է ծնում

դու հայելի ես ինձ համար՝ արտացոլող տեմպն իմ ծերացող ոսկորի,

ափսոս՝ արմատ չեմ ես, որ ծածկեմ ինձ հողով, ու մատիս ծայրից կրկին կանաչ ծիլեր բարձրանան,

որքան հրաշալի է մեր այս պահի չթարգմանվող լռությունը,

կամ լուսինը, որ աստծո մատնահետքն է պատուհանի սառած այտին

դեմքիդ կավիճե հանդարտություն է իջնում ու մի բարակ ստվեր՝ կզակիդ փսում, 

ո՞ւմ մահն են գուժում եկեղեցու մռայլ զանգերը,

ո՞վ է մատների ջերմ բարձիկներով իջեցնում կոպերը մեր,

մեռյալ քուն, մեռյալ քուն,

ճեղքող ցավ, մի երկրաշարժ ու վե՛րջ

xiaoliang