ավագ եփրեմյան / avag yepremyan

ԽՈՍՔԵՐ ԼՌՈՒԹՅԱՆ ՄԱՍԻՆ

ՄԱՐԴԸ ԱՊՐՈՒՄ Է

Ծաղիկների մեջ-

նրանց ցողի հետ

կաթ-կաթ խմելով

անապատի

իմաստությունը:

ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹՅՈՒՆԸ

կաթում է Երկրի սրտին-

ուշացած անդեղյա:

ԱՅՍՊԵՍ ՈՒ ԱՅՆՊԵՍ

Գիտուն այրերի

ու չքնաղ կանանց

ամենաթաքուն երազանքներում

երկնքում հայտնված

մուգ ամպի նման

խրված է հոգին:

ԵՐԿՈՒ

անդունդ կա:

ՃՇՄԱՐԻՏ ԵՄ ԱՍՈՒՄ

Այնտեղ, ուր մենք

լքել են միմյանց,

իրար են կանչելու,

մեր զարմերին

մեր ախտն է տանջելու,

ապա թե-

մեր շիրիմներին,

մեր աճյուների միջից,

վարդեր են աճելու:

ՄԱՐԴԸ ՄԵՆԱԿ Է

Շրխկոցով փակվում են

դռները,

պատուհանները,

հոգիները,

սրտերը:

ԺԱՆԳԱՌՔ

Վերևի հարկի

հարևանուհիս

գորգն է թափ տալիս

բաց պատշգամբում:

Ասես հիվանդ հրեշտակն է

թափահարում

ծանրացած թևերը:

ՃԱՐԱՀԱՏՅԱԼ ՀՄԱՅՔ

Մեր երազած վարդը

հրեշտակը տարավ-

ցողեց երկինքներով:

ՄԱՐԴԸ ԿԱՆՉՈՒՄ Է

Ո՞վ ես, դուրս արի...

Հույսս հատում է:

ՇԱՂԱՓՈՒԿ

Նախ նրան տեսա

Բրոդսկու տողում,

որ թարգմանեցի,

իսկ երկրորդ անգամ՝

երբ վառարանի

փայտ էի ջարդում,

նույնն էր, չէր փոխվել,

մենք հանդիպեցինք

ծանոթների պես:

ՄԱՐԴԸ

Գլուխը վզի մեջ,

վիզը՝ ուսերի մեջ,

ուսերը ձեռքերի մեջ,

ձեռքը՝ կրծքի մեջ,

կուրծքը՝ փորի մեջ,

փորը՝ ոտքերի մեջ,

ոտքերը՝ հողի մեջ...

և հողը՝ օդում:

ՄԵՂՄ ԱՆՁՐԵՎՈՒՄ Է

Ասենք թե-

ես մի երկար

բանաստեղծություն

գրեցի,

ասենք թե՝

այդ երկար

բանաստեղծության մեջ

այսպիսի տողեր կային.

երկինքը բացել է շուրթերը

և երկրի անունը շշնջացել...

մեղմ անձրևում է:

ՀՄԱՅԻԼ

Ինձ քամին կօգնի,

ինձ ծառը կօգնի,

ինձ գետը կօգնի...

Ես մի ամբողջ դար

հեռու կփախչեմ:

ԻՆՔՆԻՆ

Տխուր է հոգիս:-

Ինքնին պատկեր է:

Հոգիս տխուր է, 

ինչպես հենց հոգիս:

Եվ ուրիշ ոչինչ:

ԿՅԱՆՔԸ ԽՈՒԺՈՒՄ Է

երեխաների հոգիների մեջ:

ՄԱՐԴԸ ՄՏՆՈՒՄ Է

ուրիշների սրտերը,

կոշիկներն է հանում այնտեղ

կամ չի հանում,

թեյ է խմում այնտեղ

կամ չի խմում,

ոտքը դնում է սեղանին

կամ չի դնում,

աղմկում է այնտեղ

կամ չի աղմկում,

սիրում է, հուսահատվում, ատում

կամ՝ բոլորովին - ոչ,

տիրում է ուրիշների սրտերին

կամ չի տիրում,

բայց իսպառ մոռանում է իր սրտի մասին,

և իր սիրտը թողնում է անտեր:

ԵՐԳ

Ծառերի համար

մաքուր հովիտներ

չեն մնացել,

գետերի համար

մաքուր հուներ

չեն մնացել...

սարերի համար

մաքուր երկինքներ

չեն մնացել...

Ամենուր մարդիկ են:

ՈՂՋՈՒՅՆ

Սա

Սա ինչ

Սա ինչ պոեզիա է, որ

Սա ինչ պոեզիա է, որ վեհ

Սա ինչ պոեզիա է, որ վեհ զգացմունքներ

Չի ներշնչում:

Ո՞ւմ...

ՄԱՐԴԸ ԽՈՍՈՒՄ Է

լռության մասին: