հովհաննես գրիգորյան / hovhannes grigoryan

բանաստեղծություններ ԲՈԼՈՐՈՎԻՆ ՈՒՐԻՇ ԱՇՈՒՆ գրքից

*

Մի թողեք, որ մեռնեմ այս գիշեր:

Դաշտերի վրա հիմա ձյուն է ու խաղաղություն,

շրջում են որսորդները և որոնում վերջին աղավնուն,-

չափից դուրս շատ է մաշված ձեր ձայնը, օրիորդ,

այն չի հուզի քարացած սրտերը որսորդների:

Մի թողեք, որ մեռնեմ անարցունք:

Վառվում են լույսերը շենքերի աչքերում:

Թանաքը վառվում է որոշում դառնալու ցանկությունից:

Եվ վերջին տրամվայն է անցնում արցունքն աչքերին,

և փողոցը փակում է իր սգավոր դեմքը:

Մի թողեք, որ մեռնեմ անարցունք:

Մայրիկ, ահա և ես քեզ հիշեցի,

ես մամռակալած եմ, ներիր ինձ դրա համար,

մնաս բարով չեմ ասում ես քեզ,

ինչու իզուր հուզեմ սիրտդ ծերացած:

Վերջապես փակում եմ աչքերս մենակության մեջ:

բառ առ բառ իջնում է գիշերը,-

և լուսինն ինչպես կտրված գլուխ

ընկնում է ճերմակ դաշտրի վրա,

Օ՜, մի թողեք, որ մեռնեմ անարցունք:

*

Ես գիտեմ`կմեռնեմ ձմռան առաջին օը:

Մարդիկ կթփթփացնեն ոտքերը սառած

և զարմանքով կնայեն,

թե ինչպես է ձյունը հալվում իմ սառած դեմքին:

ծերացած կինս կորոնի

և չի գտնի վառարանի ունելին`

կատվին սենյակից դուրս քշելու համար,

հետո կնստի-կօրորի գլուխը`

քմահաճ կատվի և իմ անխոհեմ քայլից ընկճված:

Քույրս թեյ կբաժանի մրսած հյուրերին

և ազատ ձեռքով կուղղի

կրծքիս դարսված չորացած ծաղիկները:

Հետո բոլորը միանգամից կելնեն ոտքի

և աղմուկ-աղաղակով ինձ դուրս կհանեն

տնից`

դեպի ձյունը,

ճերմակ ձյունը,

առաջին ձյունը,

վերջին ձյունը,

և այդ հրաշալի տեսարանից քար կտրած`

ես խոսքեր չեմ գտնի

հիացմունքս արտահայտելու համար…

ՕՐԱԳԻՐ

1. Հուսահատվելիս պարտադիր չէ ատամները սեղմելը

առավոտ-նշանակում է երազների կործանում,

երբ կախում ես ոտքդ մահճակալից,

երբ շնչում ես ծանր ու անընդհատ,

և արևի ճառագայթը կանացի մերկ ոտքի նման

մտնում է լուսամուտից ներս,

և դու կարողանում ես տեսնել

սեղանիդ ցաքուցրիվ գրքերը՝

նշանկում է դու դեռ ապրում ես,

և քո դիմաց մի ամբող օր կա:

2.Եղեք չափազանց զգույշ ուրախ լուր ստանալիս: 

Ամուր սեղմում եմ ձեռքդ,- ինչ տաք է օրը,

շենքերը ստիպում են, որ ճիշտ մտածեմ,

և եթե հիշում ես ծննդյան թիվը՝

դա այն ժամանակ էր, երբ վերջացավ պատերազմը,

և եթե դու երբեք մարդ չես սպանել,

ապա իզուր են դեմքիդ մռայլ գույները:

3.Եվ օրը այսպես գնում է առաջ:

Քեզ համար ո՞րն է կարևոր, ասա:

Կփակեմ աչքերս, ու դու չես լինի,

ես միշտ այդպես եմ վրեժ լուծում,

և կարծում եք, թե այն եմ, ինչ կա՞մ-

ձեզ միշտ խաբել է օրվա կեղծ ռիթմը...

...Հրաժեշտ տվեք բոլոր կրքերին...

4.Սա իմ սեղանն է,

սրանք պատեր են,

լույսը կավռեմ, և դուք կտեսնեք

անկյունում դրված իմ մահճակալը:

Ես նստում եմ աթոռին

և առաստաղին եմ նայում երկար:

Իհարկե օրը այստեղ դեռ չի վերջացել,

և ես վերցնում եմ մաքուր թուղթը

և պատրաստվում եմ նամակ գրելու:

Ես գիտեմ ամեն ինչ,

բոլոր տողերը անգիր գիտեմ,

ինձ մնում է միայն թանաք ճարել,

և ես նման կլինեմ բոլոր նրանց,

ովքեր ոտքերի մատերի վրա

գիշերային խավար փողոցներում

ուրիշների կորցրած երջանկությունն են որոնում...

*

Եվ դանդաղ գնում է նվագախումբը

գիշերային քաղաքի միջով:

Արցունքից կարծրացող մի աչք էր

և ընդամենը մի ձեռք,

բայց ինչքան ցավ կար, սիրելիս,

իսկական, չհնարած ծառերի միջով

խարխափելով լողացող ձեռքի մեջ:

Հեռացող օրվա սանդուղքով

դու բարձրանում ես դեպի վեր:

Աստղերը անցնում են քո կողքից,

լուսինը անցնում է քո կողքից,

և խարխափելով լողացող մի ձեռք

անցնում է քո միջով:

Արցունքից կարծրացող մի աչք

դանդաղ գնում է նվագախումբի ետևից,

գիշերային քաղաքի միջով: