գրաթերապիա: Յանոշ Պիլինսկի / Janos Pilinszky

AGONIA CHRISTIANA

Իր գետերով, զեփյուռներով

հեռու է դեռ այգի պահը:

Հագնվում եմ՝ բաճկոն, տաբատ:

Եվ ես ինքս եմ կոճկում մահս:

ՁԿՆԵՐ ՈՒՌԿԱՆՈՒՄ

Աստղե ուռկանում թպրտում ենք մենք՝

ափ քաշված ձկներ,

բացուխուփվում են, չոր տիեզերքն հափռում

բերանները մեր:

Եվ շշնջոցով մեզ զուր է կանչում

տարրը կորուսյալ,

շնչահեղձ պիտի խճերի միջև,

քարերի սուրսայր

իրար հակառակ ապրենք ու մեռնենք:

Սրտներս են դողում:

Խլվլոցներս մեր եղբայրներին

նեղում են, խեղում:

Նույնիսկ արձագանք չունեն ճղճղան

խոսքներս պատիր,-

մեր ջարդվել, կռվելն անմտություն է,

բայց և՝ պարտադիր:

Պատժվում ենք մենք, սակայն պատիժը

հատուցում չէ դեռ,

ոչ մի տառապանք մեզ դուրս չի կորզի

դժողքներից մեր:

Հսկա ուռկանում թպրտում ենք, և

գիշերը գուցե

մեզ հսկայական ինչ-որ ձկնորսի

ճաշին մատուցեն:

ԿՈՐՈՒՍՅԱԼ ՈՐԴՈՒ ՈՐՈՆՈՒՄԸ

Այստեղ էր ապրում անկասկած:

Տենո՞ւմ ես: Տեսնո՛ւմ եմ:

Մեր որդի՛ն:

Նստի՛ր լուսամուտի գոգին, դիտի՛ր տները,

ապա՝ սենյակը, պատերը,

սառցե արյունիցս էլ սառը

խոհանոցը, լվացարանը:

Իսկ հիմա՝ տուն գնանք:

ԱՆԱՍՆԱԽԱՐԱՆ

Չկա մի խորան,

որին արժանի չլինեմ:

Լավ կլիներ անցնեի մահվան

ճերմակեցրած շեմը:

Լավ է այն ամենը, ինչին արժանացել ենք:

Աշխարհի ափի մեջ խփված մեխ՝

մեռելի պես գունատ եմ,

արնաթաթախ:

ՎԹԱՐ

Թռչուններն արնոտում են երկինքը,

երեխաների ու գնչուների քայլերն են

ծակծկում սերենադից ավելի կուսական

կարծր ձյունը: Սակայն սա է գեղեցիկը, սա է

սքանչելիորեն պատահած

հավերժական վթարը:

ԴԱՀԻՃԻ ՍԵՆՅԱԿԸ

Սալի հոտ: Արագլախոտի հոտ:

Ծովը երբեք չես տեսնի դահիճի սենյակի պատուհանից:

Ծովն՝ աստծուն է,

և պատուհանը փակ է:

Ինչքա՜ն տարբեր է կառափնարանի բույրը,

և գառը, երբ նրան տանելու են գալիս:

ՄԻԱԿ ԸՆԹԵՐՑԱՆՈՒԹՅՈՒՆՍ

Աստվածների խունցած հյուրասրահը,

խախուտ աթոռակներն ու

կոտրած ոտքերով աթոռներին տեղադրված

շարժումները,

սաղարթի և տեղատարափի ու քամու

նվագախումբը,

աստվածների և մեր միջև թուլացող

թելի ուղղությունն եմ կարդում՝

առանց լուծման պատվախնդրության ու

պատասխանի,

որպես առաջին

ու վերջին,

միակ ընթերցանությունս:

ՈՒՂՂԱԳԻԾ ԼԱԲԻՐԻՆԹՈՍ

Ինչպիսի՞ն կլինի վերադարձի թռիչքը,

որի մասին միայն նմանություններն են խոսում՝

այնպիսիք, ինչպես՝ զոհասեղանն է, սրբավայրը,

ձեռքսեղմումը, վերադարձը, գրկախառնությունը,

խոտերի մեջ, ծառերի տակ բացված սեղանը,

ուր չկա առաջին և վերջին հյուր.

ի վերջո, ինչպիսի՞ն, ինչպիսի՞ն կլինի

այս բաց թևերով վերըթաց գահավիժումը,

հետադարձ անկումը կիզակետի բոցկլտացող

ընդհանուր բնի մեջ,- չգիտեմ,

և այնուհանդերձ, թե մի բան գիտեմ,

այս եռուն միջանցքն է,

նետի պես ուղիղ լաբիրինթոսը,

որում ավելի հաստատ և ավելի հաստատ

և գնալով ազատ է այն փաստը, որ թռչում ենք:

ԱՆԿԱՏԱՐ ԴԵՐԲԱՅ

Դեռ կարելի է բացել:

Եվ կարելի է փակել:

Դեռ կարելի է կապել:

Եվ կարելի է կտրել:

Դեռ կարելի է ծնել:

Եվ կարելի է թաղել:

Ց'ՄԱՀ

Մահճակալն ընդհանուր է:

Բարձը՝ ոչ:

ԱՌ Ս.Վ.

Վիճակվե՞ց քեզ ողորմությունն ի վերջո:

Թե՞ նույնքան մենակ մնացիր,

որքան այն մարդը, ով երեկ-

կամ այն մանչուկը, որն այսօր-

մի խոսքով, ինչպես բոլոր այն արարածները,

որոնց համար աշխարհը

այլ բան չէ, քան՝ իրեղեն ապացույց:

ՓԱԿԱԳԾԵՐԻ ՄԵՋ

Հայրի՛կ, մահացել ես:

Մայրի՛կ, մեռած ես:

Ինձ ևս ուսուցանեք մեռնել,

ինչպես որ խոսել, քայլել եմ սովորել

երբևէ: (Կարծեմ, ձեզանից):

հունգարերենից թարգմանեց Վահրամ Մարտիրոսյանը