ռընե շար / rene char

ԲԱՆՏԱՐԿՅԱԼԻ ՄԱՏԻՏ

Մի սեր, որի բերանը մշուշների փունջ է,

Բացվում է ու անհետանում:

Որսորդը կհետապնդի նրան,

                             դարանակալը տեղը կգտնի,

Ու երկուսով կատեն իրար,

         հետո երեքով իրար կանիծեն:

Սառնամանիք է դրսում, տերևն անցնում է

                         ծառի միջով:

ԱՅՆ ԾՈՒԽԸ, ՈՐ ՏԱՆՈՒՄ ԷՐ ՄԵԶ

Այն ծուխը, որ տանում էր մեզ, քույրն էր մահակի, որ քար է շարժում և այն ամպի, որ երկինքն է բացում: Մեզ չէր անտեսել, ընդունել էր, ինչպիսին էինք. բարակ առվակներ՝ սնված խառնաշփոթով ու հույսով, ծնոտներին՝ նիգ և մի լեռ՝ հայացքի մեջ:

ՎԵՐԱԴԱՐՁՐԵՔ ՆՐԱՆՑ...

Հետ տվեց նրանց, ինչ այլևս չկա նրանց մեջ,

Կտեսնես նորից հուձքի սերմը հասկում

       փակվելիս, խոտերի մեջ խլրտալիս:

Սովորեցրեք նրանց, անկումից վայելք,

       իրենց դեմքի ամիսները տասներկու:

Կփայփայեն նրանք ունայնությունն իրենց

       սրտի՝ մինչև հաջորդ ցանկություն:

Քանզի ոչինչ չի խորտակվում կամ դուր չի

      գալիս մոխրին:

Եվ ով ընդունակ է տեսնել մրգերին դիպչող 

      հողը,

Բնավ չի հուզի անկումը նրան, թեկուզ 

      ամեն բան կորցրած լինի:

ԱՍԱ...

Ասա, ինչ որ կրակն է վարանում ասել,

Եթերի արև, հանդգնող ճաճանչ,

Եվ մեռիր, քանի որ ասել ես բոլորի փոխարեն:

ԱՆԽՈՑԵԼԻՆ

Արտասվում եմ, երբ արևն է մարում, քանզի աչքիցս նա թաքցնում է քեզ, քանզի չեմ կարող նրա գիշերվա ախոյաններին համակիր լինել: Հիմա որքան էլ նա ցած է իջել ու չի ջերմացնում, անկարելի է կանխել անկումը, շողաթափումը, պոկել ինչ-որ տենչ իր օրհասական շողարձակումից: Նրա մեկնումը տարրալուծում է քեզ իր խավարում, ինչպես որ տիղմ է պղտորվում ջրի հորձանքների մեջ, հեռու, ծվատված մեր մակույկներում: Հիմա կարծես թե կակուղ վիճակը տարբեր զսպանակներում նույն արդյունքն ունեն: Խոսքիդ օրհներգն էլ ես չեմ ընդունում, հանկարծ իմ կողքին էլ չես հայտնվում լիարժեք տեսքով, ձեռքս արդեն չի բռնում դաստակիդ իլիկն անհանգիստ, այլ ինչ-որ մեռած, ճաքճքած ծառի ծակծկված մի ճյուղ: Սարսուռից բացի ոչ մի գոյություն էլ անուն չունի: Գիշեր է խավար: Բոցավառումը, երբ բռնկվում է, ինձ կույր է տեսնում:

Իսկ իրականում մեկ անգամ եմ ես արտասվել միայն: Ինջնող արևը քո դեմքը կտրեց, և քո գլուխը գլորվեց ընկավ երկնքի փոսը, ու գալիք օրվան չհավատացի:

Ո՞րն է սրանցից մարդն արշալույսի, ո՞րը՝ խավարի:

ՄԵԿԸ ԵՎ ՄՅՈՒՍԸ

Ինչո՞ւ ես անվերջ այդպես շորորում, վարդենի,

     տևող անձրևների տակ, քո զույգ վարդի հետ:

Զույգ հասունացած մեղուների պես նրանք 

     չեն թռչում:

Հոգով-սրտով եմ ես նրանց տեսնում, քանզի

     փակվել են աչքերս հիմա:

Ու ծաղիկների վրա իմ սերը թողել է միայն

     քամի, նաև ամպ:

թարգմանությունը՝ Նվարդ Վարդանյան