լունա

կոտրված ինչպես ափսեն նախաճաշի, որ չբարձրացրի հատակից,

փակեցի աչքերս, հետո անձրևանոցը, հետո դուռը հիվանդասենյակի,

մինչ աչքերիդ սև ջրափոսերից խեղդված ջրահարսեր էին դուրս գալիս,

մահը դանդաղ էր ու սպիտակ՝ բուժքրոջ կիսախուփ աչք թաքուն հետևող,

երբ մարմինները շարժվում են կապույտ քնի մեջ

հույսը միայն ցանկություն չէր կամ սարսափելի խոստովանություն,

նրանցից, որ պատշգամբում միայն ծխախոտիդ կարող ես պատմել,

հետո, ինչպես բառ, թքել դրա համը մոխրամանի մեջ,

դաժանորեն ծածկել մարմինը, այրել մատդ, հայհոյել սրտիդ ուզածի չափ

խաղաղություն, իմ քույր, դու ես ինձ սովորեցրել ապրել մեղքի մեջ

ու մտքերի, ու ծառի, ու շնորհակալության,

մատը, որ իջնում էր հիսուսի թռչնի չափ սլացիկ մարմնի վրայով,

հետո առավոտյան փոքրիկ հաղթանակներ, որ չափում էինք կումերով հանքային ջրի,

ու մի աղոտք ինչպես թաշկինակ ծածկում էր բերանը

ես սա եմ հիշում, մի քանի ուրիշ բան ու թռչնի դին, որի թևերը ճոճում էր երեխան,

նախ լիմոնի կտորները թրմփում էին օղու բաժակի մեջ,

վերջում դատարկ շիշը ոտքով հրեցի անողնու տակ,

իսկ առավոտյան քեզ նորից էի տեսնելու

ախ, ամենակուլ դատարկություն, պահ, երբ ամեն ինչ ցնորք է, ուղեղի հյուսվածք,

ես ատում եմ խոստովանությունը՝ թաց աչք, երբ թեքվում է հայացքը, շրխկում պատին,

                                                                                    վեր կենում, հեռանում,

ամբոխի մեջ հարմար է, երբ բախվում ես ուսերով, հրում ավելորդը,

մինչ վիրահատվում են օրերդ փորձառության, հիշողությունների կամ գուցի մի քիչ ավելին,

                                                                                    քան երբ գրում ես այդ բառերը,

որպես հիասթափության թաքուն ձևեր

մահվան եղանակ էր, մի քանի զույգ կրակված աչք, նաև ձմեռ էր, որքանով հիշում եմ,

համենայնդեպս ձյուն չկար, միայն բինտերն էին սպիտակ, կարմիր, հետո էլի սպիտակ,

օ, այստեղ, մենք գիտենք հուսահատությամբ շարժել ձեռքերը,

փուլ գալ հատակն ի վար ու չահավաքվել,

մենք անփոխարինելի ենք հոժարությամբ կործանվելու մեր արվեստի մեջ

խաղաղություն, քույր իմ, փետրվարը դանակն է, որ բարձրությունից ճոճում ես

                                                                                    մատներիդ վրա ու բաց թողնում,

ես պատմում եմ մի լուսանկարի մասին, որտեղ է.-ն անչափ ներող է ու մ.-ն քո աչքերն ունի,

ու կյանքը դառնահամ է, հանդիսավոր ու լիքը, ինչպես գարեջրի բաժակները,

                                                                                   երբ չրխկացնում ենք իրար, կենացդ