Հենրիկ Էդոյան / Henrik Edoyan

Մի կենսագրություն, որ կարող էր լինել նաև իմը

Նա եկավ,

հագավ վերարկուն,

բարձրացրեց օձիքը,

կանգնեց անձրևի տակ,

մի սիգարեթ վառեց,

ծխեց,

(մոխրամանում Պրևերի

մոխիրը թողեց),

սպասեց,

սպասեց,

մեռավ:

Առարկաներ

Դու մի փնտրիր անունը առարկաների,

նրանք քեզ կտանեն իրենց լռության մեջ,

և դու կլռես,

չես կարող խոսել,

և կդառնաս առարկա

մակերեսների խորքից նայող:

Վախ և սեր

Երբ նա քեզ հետ է, դրանից

դու ավելի մենակ ես դառնում

քան եթե մենակ լինեիր, սակայն

գիշերը քեզ կանչում է իր համր 

շուրթերով, դու գնում ես

նրա հետ, և քեզ հեղեղում են

ալիքները վախի, բայց միայն

վախն է չափում սերը, հետո

ծնվում է մենությունը երկուսի միջև,

և օտարացման ծառն է աճում դանդաղ

վախի և սիրո պտուղները վրան:

Պարադոքսներ

Երբ խոսքը ուժգին է ու բարձր չափազանց, ես լռում եմ:

Երբ լռությունը չի ձգտում բառերին, ես խոսում եմ:

Երբ անհայտն ավելի անհայտ է դառնում, ես նրան ճանաչում եմ:

Երբ աշխարհը վազում է ժամանակի դաշտով, ես կանգնած եմ:

Երբ ժամանակը դառնում է ճահիճ, ես վազում եմ:

Երբ զգացմունքը ողողում է ինձ, ես դատարկվում եմ:

Երբ ասում են -<<որտեղի՞ց ես դու>>, ես օրն եմ ցույց տալիս:

Երբ ջուրը հոսում է անմահ գիտակցությամբ, ես դա չեմ:

Երբ արևն անցնում է ապակու միջով, ես այդ ապակին եմ:

Երբ ապագան դատում է ներկային, ես ներկայի մեջ եմ:

Երբ գույնը անջատվում է իրերից, ես այդ գույնի մեջ եմ:

Երբ ներսուզում է պահանջում խոսքը, ես դրանից դուրս եմ:

Երբ խոսքը հնչում է տերևի միջից, ես ներսուզման մեջ եմ:

Երբ սերը ելնում է ծովից, մարդիկ վախենում են:

Որքան շատ եմ սիրում, այնքան հեռանում եմ:

Ես միայն ինձ եմ նման, բայց ես ինձ չեմ գտնում:

Թե ուզում ես կայնք տալ իրերին, ինքդ իր դարձիր:

Որպիսզի տեսնես հարստությունը, պետք է աղքատ լինես:

Եթե ուզում եմ ասել անասելին, նորից հնարավորն եմ ասում:

Երբ տնից ելնում եմ փողոց, տունը լցվում է, փողոցը դատարկվում:

Անցյալը հիշում եմ, որպիսզի ազատվեմ նրանից:

Որքան մոտենում ես մանկությանդ, այնքան ծերանում ես:

Որքան խավար է սիրո հատակը, այքան լուսավոր է նրա վերևը:

Ով փախչում է մեղքից, նա դրախտ չի տեսնի:

Ես ելնում եմ անվերջ և իջնում, ես Սֆինքսի քարն եմ:

Ես մի հնչյուն եմ սպառնալիքի ու ներման միջև:

Բոլոր իրերը նույն անունն ունեն, ես դա եմ:

Մյուսները վերև են ելնում, ես իջնում եմ ներքև:

Ով ցանում է փոքրը, նա հնձում է մեծը:

Ես ասում եմ՝ խոսքը կդառնա քար, քարը կդառնա սիրտ:

Ես ասում եմ՝ հրաժարվիր խուլ տրտունջներից դժգոհության:

Հույս ունեցողը հույսից դուրս է, հույս ունեցողը՝ հույսի մեջ:

Ես ասում եմ՝ Դոն Կիխոդը նորից բռնվել է խելագարությամբ:

Ես ասում եմ՝ ամեն ինչ այնպես չի լինի, ինչպես որ կլինի:

Երկու հրեշտակներ

Երկու հրեշտակներ անցնում էին ճանապարհով,

և նրանց ոտքերից մնում էին տառեր

ճանապարհի վրա:

Մի երաժիշտ խոսում է սիրո մասին,

մի կին շիկացած նայում էր նրան:

Ես տեսա իմ կայնքը մի ձգված պարանի պես

և տեսա թռչուններ,

զննող աչքերով: Մի երաժիշտ

խոսում էր սիրո մասին և ասում էր - <<նա լուռ է>>,

մի կին խմում է այդ լռությունից

և քիչ-քիչ հարբում:

Երկու հրեշտակներ անցնում էին ճանապարհով

և նրանց ոտքերից մնում էին տառեր

ճանապարհի վրա:

Այսքան առավոտներից հետո

Այսքան առավոտներից հետո

ցերեկը դատարկ է մնում:

Ցերեկը, որի վրա,
դու ուզում էիր կարել քո խոսքը,

փշրվում է քո դեմ,
և մնում է միայն խոսքը,
միայն խոսքը,
որից դու փախչում ես:
Դու փողոցում կորցնում ես
քո հարստությունը և աղքատանում:
Հետո փողոցի վրա կարելով քո դեմքը
դու հեռանում ես:
Ցերեկը նորից դատարկ է մնում
առանց քեզ: