Խաղեր դստրիս հետ
Գարնան առաջին պարզկա երեկոյի մեջ
Ալպիական բողբոջներ և ծիլեր են փթթում պարտեզում:
Այս տարի ես գրկում եմ նրան ու զգում, որ դստրիկս մեծացել է.
նա ուժով առաջ է մղում ճոճանակն, ու
ես իմ թիկունքին զգում եմ, թե ինչպես է
ոտքի մի հպումով նա ճախրում ծիածանի մեջ:
Մեզնից աջ ու ձախ կանգնած մեր մայրերը
Ընկնում են ապահով ճախրի միջանցքներում:
Մեր խաղը բացահայտել է առավել խստաբարո երիտասարդ կնոջ զարմանքը,
խոստումը, որ ձմեռը թաքցրել էր իր վերարկուի տակ:
Ես առաջ եմ մղում ճոճանակն,
ու նա ճեղքում է երկինքը, ամեն
ճոճքի հետ նա մերձենում է սահմանին, ուր
իմ ոտնաթաթերը չեն կարող հասնել:
Հեռացում
Ծառերը թափահարում են իրենց ձյունը,
ինչպես շունն իրեն թափ կտար քո պատուհանի մոտ:
Աշխարհը բույս է և կենդանի
Այն հալվում է, այն մահանում, այն ընկնում է:
Եվ մենք արվեստ ենք ստեղծում դրանից:
Այս չոր դարչնագույն սեզերը ձյան մեջ՝
ամառվա Աննա թագուհու ժանյակը որպես,
ծեր կանայք փռում էին իրենց ոսկորները
ճերմակ սավանի վրա:
Քամու պոռթկում,
մի ձեռք սրբում է ձյունի փոշին սոճիների վրայից:
Նա փոշոտում է դաշտերը, մթնոլորտի մեջ
վերածվում շնչի: Հեռացումի
տրամադրություն:
Երկրորդ խաղակես
Երեք-զրո... ներքև...
երկրորդ խաղակեսին
քամի է փչում
մեր դեմքերին:
Այս գնդակին հազիվ թե
ձեռք դիպած լինի.
մենք անընդհատ
հարվածում էինք
ոտքով:
Տաք, շատլանդական օղի՝
ցուրտ, հարմարավետ հյուղակում:
Լեզվիդ վրա քաղցրանում է
Թթու ավարտը սեզոնի:
Հայրս լիներ,
կոգևորվեր ու կոգևորվեր,
ու մեզ կստիպեր հավատալ
այս խաղին:
Հաջորդ տարի, որդի՛ս,
բավականին մեծացած,
դու իմ գիրկը կգաս,
մենք կգրկախառնվենք:
Մեզ կկլանի հիմշտոցը ամբոխի:
Ես կսովորեմ պակասեցնել իմ իշխանությունը:
Ավելի ուշ, իրարից հեռու քշված,
մենք կնետվենք փողոց:
Մայրիկի երկրորդ անկումը
Այս երեկո ես օգնում եմ նրան
գիշերային գուլպաները հագնելիս.
նրա ոտքերը բարձր են, հասունացած,
ինչպես թթխմորով թխված հաց:
Նա իր կոշտացած հանգույցներն է օգտագործում,
այն անկողնուց կապելու
և ոտքերը դրանց մեջ կախելու համար:
Ավելի ուշ, երբ ես անջատում եմ սրահի լույսը,
նա պառկած է՝ բարձին ապավինած,
գրադարանի գիրքը վայր ընկած նրա ձեռքից՝
ներսի կողմը՝ մահճակալի ծածկոցին:
Նրա բերանը բաց է, ատամները դուրս ցցված.
մայրս մահացած է ձևանում:
Կրիա
Նրանք քեզ կրիա գնեցին, և ամեն աշուն քո հայրը նրան իր ձմեռային ծղոտե արկղով վռնդում էր տան ձեղնահարկը: Մի տարի ուշ գարնանը դու մագլցեցիր ձեղնահարկ, և արկղը դատարկ գտար: Դու ողջ տարածքը փնտրեցիր՝ ոչինչ չգտնելով, և ներքև իջար կեղտոտ՝ ինչպես ավել:
Տարիներ անց քո մայրը գրում է, որ չորս տուն այն կողմ սանդղավանդի երկայնքով նրանք ձեղնահարկում մի պատյան են գտել: Ընդամենը այդ: Կարծր, կատարյալ ու ամբողջական պատյան: Ներսում դոնդողախյուսի մի կծկված գունդ:
Այս տեսարանը ստիպում է քեզ սարսռալ օրերով, այնուհետև այն ապաստանում է ուղեղիդ ծալքերում: Ճամփորդել ու գալ ոչնչի, հետևում թողած ինչ-որ կաղապար կարծր և խնամքով մաքրված. մի իր որն այլևս չի պարունակում քեզ և քո կարիքը չունի՝ լինելով ավարտված. հենց այն, դեպի ուր նա գնում էր:
Թարգմանությունը՝ Լուսինե Հարոյանի
