ձիարշավ

ես քեզ հաղթեցի, պապ, ոնց որ բոլոր տղերքն են մի օր անում,
հոգնությամբ լի, ամբողջը սև, իմ աչքերը քոնի պես չեն, չունեն հոգի, 
ծովի պես չեն, չեն կարող իրենց կապույտ հանդարտությամբ ոսկոր խժռել 

իմ սիրած լուսանկարում մոլախոտի տերևներով կինը փաթաթվել է քո աջ ծնկին, 
նման ծառի՝ քո ձեռքերը գրկում են հուլիսյան ստերիլ առավոտը, հետո նրան, 
ծանր ու անշարժ, ասես պատրաստ եք մի ամբողջ կյանք այդպես մնալ 

հղի կինը մեքենայի հետնամասում ծխախոտ է վառում, պատմում է, 
թե որքան մեռելային տեսք ունեին նորածինները ակվարիումներում՝ 
անհաղորդ ու կատարյալ, իսկը անկենդան մարմարե հրեշտակներ 

հետո բժիշկը, որի մի ոտքը թռչող հոլանդացու պես ծովն է կերել, 
ասում է՝ պատյաններ ենք երկու մոլեկուլների համար, 
                                                            որոնք ուզում են անվերջ բազմանալ, 
և որ բոլոր հարբեցողները, ինքնասպանները, մոլագարները ավելի լավն են, քան մենք

հա՛, ես քո վատագույն ստիխն եմ, բույսերի հիվանդությունն ու դառը ժանգը, 
որին քսան քանի տարի պահել ես քո հսկա երակներում, թույլ տվել, որ գործեմ՝
ավիրելով, ավիրելով քո ստորին կոպի ամպոտ գիծը, հետո ամբողջ դեմքդ, հետո՝ ինձ

բայց ես սիրում եմ մատներդ հատող լույսի ցուրտ շերտերը, ու քեզ՝ փշատերևիդ, 
իմ լավագույն հիշողություններում մենք միասին ենք, կինդ ժպտում է, 
մի տուն, որի անհոգ պատուհանները բարձրացնում են իրենց կոպերը 

դեպի ամառային աստղազարդ երկինքը, 
փակ, փակ, փակ, դու տարուբերվում էիր կոկոնի պես, 
ձեռքերս քեզ դեռ չէին գտել 

շարժիր աչքդ ու քարերին քսիր խամրած կանաչը, 
դու հողն ես, որն անվերջ ծաղկումների ու հրդեհների միջից գալիս է, 
որ տարածվի ներբաններիս տակ

ես՝ հարբած ծառ, որն իր սուր արմատներով հոշոտում է քո ամեն բառի քնքշանքը, 
ես՝ դեպի մահը ձգված նետ, կարող եմ անընդհատ պարպվել ու վրիպել, 
ու այս է իմ ողջ էությունը 

ես նա եմ, ով ցած է նետվում, որ իր մարմնով կերակրի մսակեր ձկներին՝ 
տալով իր ողջ հայրական սերը ձևերի կոպտությանը, կործանումի թույլ աղմուկներին, 
և խավարին, խավարին, ու սա է իմ ողջ էությունը 

հիշում եմ ձեռքերիդ պառկած հիվանդ լույսը, թռչնին, 
                                                                      որ ճեղքեց կապույտն ու անհետացավ, 
հետո ալիքներն իրենց անվերջ մոխրագույնով բացում ու փակում էին քեզ 
                                                                      ոստրեի պես, 
ու գուցե մահը մի գետ էր, որ վազում էր քո երկու աչքերի մեջտեղով 

գուցե մահը քո անձրևոտ բառերից բողբոջած մատներս էին, 
դժոխային երախդ փակվում է, ապա բացվում, և հրաժեշտն, ինչպես հրկիզվող ձի,
ցատկում է դեպի անդունը՝ դեպի մահացու խառնարանը մեր դիմագծերի




Комментариев нет: